Compostela acolleu onte a presentación, na Galería Sargadelos, do libro As comunidades terapéuticas de Proxecto Home. Historia, balance e perspectivas , de Manuel Regal Ledo. A obra recolle 25 anos de implantación de Proxecto Home en España como programa para a rehabilitación e reinserción social de persoas drogodependentes, invitando a deterse no que é a alma do traballo realizado durante este cuarto de século: a comunidade terapéutica.
Experto en drogodependencias pola Universidade Complutense, Manuel Regal empezou a traballar en Proxecto Home Galicia en 1993.
-¿Por que esta publicación ao cumprirse os vinte anos destas comunidades terapéuticas?
-Primeiro, dicir que o libro está escrito en castelán porque está dedicado a todas as comunidades terapéuticas do Proxecto Home, que son 38, dás que sete pertencen ao programa de Galicia. O libro estuda a historia, desenvolvemento e realidade actual dás comunidades terapéuticas, e aparte diso hai un capítulo final sobre perspectivas cara ao futuro, sobre o que habería que facer para manter o substancial dás mesmas.
-¿Como evolucionaron ao longo destes vinte anos as comunidades terapéuticas do Proxecto Home?
-Empezaron sendo de rehabilitación de heroinómanos, fundamentalmente, pero co paso do tempo foron evolucionando. Cada unha ten características particulares aínda que beben dá mesma fonte, dá dinámica comunitaria para que cada persoa faga un traballo de prospección e capacitación para superar esas dificultares, insistindo sempre non factor comunitario como factor de transformación.
-¿Cal é a filosofía que guía a acción diaria, ou traballo destas comunidades?
-No fondo do traballo hai dous criterios. Hai unha filosofía existencialista humanista que cre na capacidade dá persoa para facer un cambio na súa realidade persoal. Pero, ao mesmo tempo, con ese principio está a necesidade dunha dinámica de autoaxuda mutua.
-¿E cales son as maiores dificultades con que se atopa hoxe o Proxecto Home?
-Os elementos diferenciais propios. Despois, o modelo de configuración de equipos terapéuticos, pois queremos actuar nun sistema de democratización de saberes de cada profesional unidos nunha tarefa común. Outro risco é que somos entidades privadas que nos mantemos con apoios públicos, e neste momento de crise hai que buscar recursos para desenvolver programas eficientes.
-¿O futuro é esperanzador?
-As comunidades terapéuticas son comunidades vivas. Cando empecei, en 1993, había unha para toda Galicia, de 90 residentes, pero hoxe son sete que van diversificando máis o perfil, con 200 persoas beneficiándose deste servizo. Ou sexa, que o momento é bo, positivo, vivo, pero tamén é certo que con esas dificultades.
Fonte: La voz de Galicia
